بچه که بودیم هر کتابی جز کتاب درسی دستمان ‌می‌دیدند؛ توبیخ ‌می‌شدیم. بچه‌های کتابخوان هم فقط کسانی بودند که کتاب‌های درسی‌شان را خوب ‌می‌خواندند یا در جواب این‌که چه کتاب‌هایی را مطالعه ‌می‌کنند، ‌می‌گفتند: «کتاب‌های علمی!» چند تا بچه‌ای که احتمالا کتاب‌های غیر درسی و غیرعلمی به دستشان ‌می‌رسید، متهم ‌می‌شدند به وقت تلف‌کردن. متاسفانه این نگاه هم در میان خانواده‌ها وجود داشت هم در میان معلم‌ها و هم در فضاهای آموزشی. بعدها با بزرگ‌ترشدن، گردونه دشوار کنکور بود که در آن ‌می‌افتادیم و از سال‌ها قبل از رسیدن به روز موعود، باید خود را برایش آماده ‌می‌کردیم. خواندن کتابی جز آنچه ما را برای کنکور آماده کند جر‌می ‌نابخشودنی بود. این طور بود که کتاب خواندن برایمان عادت غریبی شد که هرگز به آن خو نکردیم. در خانه‌های بیشتر ما، کتابخانه‌ای وجود نداشت و در کنار عروسک و تفنگ و توپ کسی کتابی دستمان نمی‌داد. کتابخانه‌دارها از ما بهتران بودند و ما هم همیشه با تعجب به آن همه حروف سیاه توی کتاب‌هایشان نگاه ‌می‌کردیم و ‌می‌پرسیدیم: «چطور حوصله ‌می‌کنند این همه کتاب را بخوانند؟»
این واقعیت در بیشتر خانواده‌های ایرانی وجود دارد. بیشتر آنها کتاب را کالایی تجملی و غیرضروری ‌می‌دانند و زمانی که فرزندان در چنین محیطی پرورش پیدا کنند، نمی‌توان از آنها توقع داشت کتابخوان بار بیایند.